Kinderen zijn geen lege vaten die gevuld moeten worden.
Ze zijn levende spiegels – fonkelende fragmenten van zuivere waarheid,
onbevangen, ongefilterd, onaangetast.
Zij zijn, waar wij zijn vergeten te zijn.
Zolang ze jong zijn, spreken ze nog de taal van het authentieke Zelf.
Zonder maskers, zonder strategie.
Hun gedrag, hun blik, hun vragen –
het zijn reflecties van wat wij als volwassenen diep vanbinnen
lang geleden hebben weggestopt.
In een wereld waar status en verplichting vaak zwaarder wegen dan Ziel en Zijn,
verliezen velen hun eigen authenticiteit.
We worden rollen. Verantwoordelijkheden. Structuren.
En vergeten het kind in onszelf.
Maar het kind tegenover ons – jouw kind –
herinnert jou aan wie je werkelijk bent.
Niet door woorden, maar door gedrag.
Niet om jou uit te dagen, maar om je wakker te maken.
Wanneer een kind onrust toont, brutaal is of zich terugtrekt,
vragen wij: “Wat is er mis met het kind?”
Maar de echte vraag is:
Wat spiegelt dit kind in mij?
De uitnodiging ligt niet in het corrigeren van het gedrag,
maar in het erkennen van het gespiegelde deel in jezelf.
Een vergeten verlangen. Een onderdrukte waarheid.
Een ingeslikte emotie.
Dit is voor mij de essentie van emotionele intelligentie:
het vermogen om te ZIEN wat de ander in jou tot leven brengt.
Het kind, je partner, een collega –
allemaal spiegels op het pad naar zelfkennis en autonomie.
Wie bereid is werkelijk te kijken,
komt langzaam thuis bij zichzelf.
Elke spiegel een poort.
Elke trigger een leraar.
Totdat oordeel oplost in inzicht
en strijd verdwijnt in innerlijke rust.
Want als jij jezelf volledig hebt ontmoet,
dan pas herken je de schoonheid van de ander.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… Wie durft werkelijk vrij te zijn?
Degene die durft te kijken,
zonder zich langer te verbergen.
Ik ben graag jouw neutrale Spiegel – Durf je erin te kijken?