Ons bewustzijn is briljant in het vermijden van pijn. Als holistisch professional zie ik keer op keer hoe we – vaak onbewust – meesterlijke afleiding mechanismen creëren om niet naar diepgewortelde angsten, trauma’s en pijnen te hoeven kijken. Dit gebeurt niet zomaar; het is een overlevingsstrategie. Want wie wil er nu uit vrije wil zijn diepste pijn aankijken?
Toch ligt juist daar de sleutel tot echte bevrijding: in de stukken van onszelf die we het liefst negeren. In die momenten waarin je de controle verliest en geconfronteerd wordt met de grenzen van je overtuigingen. Je weet diep van binnen dat deze stukken er zijn. Soms herinneren nachtmerries of onverwachte situaties je eraan, als een confronterende uitnodiging om te voelen wat nog niet verwerkt is.
Ons brein doet er alles aan om deze pijn te verdoezelen. Labels als ADHD en ADD kunnen bijvoorbeeld een veilige mentale schuilplaats vormen. Natuurlijk is het geen zwart-witverhaal, maar opvallend genoeg merk ik dat cliënten met deze labels vaak diepgewortelde, onverwerkte emoties met zich meedragen – emoties die vaak al in de kindertijd zijn ontstaan. Vooral mannen die een complexe dynamiek met hun vader hebben, dragen deze pijn op een onbewuste manier met zich mee.
De aanwezigheid – of juist afwezigheid – van een vader reikt verder dan alleen de vader-zoonrelatie. Het beïnvloedt hoe je je verhoudt tot jezelf als man, maar ook tot anderen: als partner, collega, vriend. De impact hiervan is enorm en verweven in alle facetten van het leven.
Dit is een dynamiek die ik als zoon zelf maar al te goed ken. Ondanks de emotionele en later ook fysieke afwezigheid van mijn vader, is hij één van mijn grootste leermeesters geweest.
Wil je hier meer over weten?
Bekijk mijn traject: Vader-Zoon Relatie.