Zolang ik me kan herinneren, ervaar ik de wereld anders dan anderen. Als kind was ik me daar nog niet bewust van; het voelde eerder alsof ik een puzzel probeerde te leggen met stukken die niet in het beeld van de buitenwereld pasten. Onderwijs boeide me nauwelijks – niet omdat ik niet wilde leren, maar omdat het mij geen diepere betekenis bood. Mijn waarom-vragen bleven onbeantwoord, en mijn extreme gevoeligheid werd niet herkend, laat staan begrepen.
Omdat ik nergens écht aansluiting vond, trok ik me terug in mijn binnenwereld. Ik dook in andere realiteiten, verdwaalde in mijn gedachten en vond mijn thuis in dimensies die voor anderen ongrijpbaar waren. Dit was mijn manier van overleven, een beschermingsmechanisme om te ontsnappen aan een wereld die voor mij vaak te oppervlakkig en chaotisch aanvoelde.
Autonomie is voor mij altijd een leidend principe geweest – niet als een keuze, maar als een diepgewortelde noodzaak. Dit botste zowel op school als later in werksituaties met gevestigde structuren. Ik functioneer het best wanneer ik ruimte krijg om zelf mijn koers te bepalen en mijn verantwoordelijkheid te dragen. Hiërarchieën, starre regels en formele autoriteit zonder inhoud raken voor mij geen kern; ik zie ieder mens als gelijkwaardig, los van status of positie. Ik observeer scherp, doorzie snel patronen en begrijp waar situaties naartoe bewegen, vaak nog voordat anderen het in de gaten hebben. Dit maakte mij een natuurlijke bouwer, iemand die processen optimaliseert en vooruitdenkt.
Mijn intense drang naar efficiëntie en snelheid maakte dat ik in korte tijd bergen werk kon verzetten – iets wat in traditionele werkstructuren eerder als afwijkend dan als waardevol werd gezien. Ik raakte snel verveeld als de uitdaging verdween, omdat ik altijd een behoefte heb aan groei, diepgang en betekenisvolle vernieuwing.
De echte bewustwording rondom mijn hoogbegaafdheid kwam pas toen ik mezelf weerspiegeld zag in mijn oudste zoon. Hij is op het moment van schrijven zeven jaar oud en lijkt als twee druppels water op mij. Door hem keek ik in een heldere spiegel, waarin ik mijn eigen gekwetste kindstukken kon helen. Het was een feest der herkenning, een diepgaand proces van her- en erkenning. Dit bewustzijn zorgde ervoor dat hij snel de juiste erkenning op school kreeg en er adequaat werd ingespeeld op zijn behoeften. Inmiddels zit hij in een klas met enkel hoogbegaafde kinderen – een zegen waarvan ik alleen maar had kunnen dromen in mijn eigen jeugd.
Door deze ervaring ben ik nog dieper in mijn eigen autonomie gekomen en is mijn missie alleen maar duidelijker geworden. Ik zie het als een voorrecht om anderen te begeleiden in hun reis naar bewustwording, emotionele intelligentie en het innemen van hun plek in de wereld. Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan een hoog IQ; het is een diepe gevoeligheid, een intens bewustzijn, een constante zoektocht naar zingeving en het vermogen om sneller dan anderen verbanden te leggen.
Het omarmen van al deze facetten – van de scherpte van het denken tot de diepte van het voelen – is buitengewoon verrijkend en transformerend. Het stelt je in staat om niet alleen jezelf, maar ook de wereld om je heen op een geheel nieuwe manier te ervaren. En dát is waar werkelijke autonomie begint.